என் பாட்டு ...நம் பாடல்

 

வெள்ளைப் புறா ஒன்று 

தத்தித் தத்தி தாழ்வாரத்தில் நடை போட்டதில் 

துள்ளித் துள்ளி பிறந்ததோர் ராகம் என் உள்ளத்திலே 

ராகம் பிறந்த நிமிடங்களிலிலே தாளமும் பிறந்தது 

ராகமும் தாளமும் 

ஓட்டிப் பிறக்காத ரெட்டைக்  குழந்தைகளாய். 

குழந்தைகள் பிறந்த குதூகலத்தில் 

வார்த்தைகள் தானாய் வந்து வீழ்ந்தன மடி மேலே 

முத்துக்களாய் வார்த்தைகளை கோர்த்தபோது 

முத்து மாலைகளாய் உண்டாயின வரிகள்.

இனிய ராகம்

மெல்லிய தாளம்

முத்துக்களாய் பாட்டுவரிகளென 

உன் அருள்பெற உருப்பெற்றது 

அழகிய குழந்தையாய் என் பாடல் 

என் பாட்டுக் குழந்தைக்கு 

பட்டாடையாய் உன் பட்டுக் குரல் கேட்டேன் 

உன் பட்டுக் குரல் மட்டுமே கேட்டேன் 

உறங்கப் போகிறேன் என்றாய் தளர்வாய் 

விழித்ததும் .....? எனக் கேட்டேன் தயக்கமாய் 

பார்க்கலாம் என்றாய் சற்று பரிகாசமாய் 

நீ விழித்ததும் விடிந்த அந்நன்னாளில்  

இப்போது ....? எனக் கேட்டேன் பரிதாபமாய் 

இன்று வேலைகள் அதிகம் 

பார்க்கலாம் நாளை என்றாய் இறுக்கமாய்.  

நாளை வருமோ? 

நம் பாட்டுக் குழந்தைக்கு பட்டாடை பூட்டப்படுமோ?

இன்று போய் நாளை வா கதையாகிப்  போகுமோ?

என் முரட்டுக் குரலில் பாட பிறக்கவில்லை என் பாடல். 

உன் பட்டுக் குரலில் நீ பாட மட்டுமே பிறந்தது நம் பாடல்.

அது பிறந்ததும் இறப்பதுவோ அல்லது 

அலங்காரமாய் ஆயிரம் ஆண்டுகள் வாழ்வதுவோ  

இனி அது உன் முடிவில்.

தத்தித் தத்தி என் தாழ்வாரம் வந்த 

அந்த வெள்ளைப் புறா ஒன்று 

கத்திக் கத்தி ஏதோ எனக்கென கதறிவிட்டு 

பறந்து பறந்து காணாமல் போவதென்னவோ?

நாளையே 

என் உயிரே நீ வருவாயா?

நம்  பாட்டுக் குழந்தையின் இருப்பை உறுதி செய்வாயா? 

இரக்கமற்று இருக்காதே என் அன்பே 

இதயத்தில் இடி இறக்காதது அல்லவோ உன் பண்பே.

பறந்து மறைந்து போகும் பட்டுப்புறா 

மீண்டும் தத்தித் தவழ்ந்து வரும் என் தாழ்வாரத்திலே 

நம்பிக்கையுடன் காத்திருப்பேன் நாளைகள் தோறும். 

இல்லையேல் இருக்கட்டும் 

பட்டாடை இல்லாத என் பாட்டுக் குழந்தை 

ஆள் பாதி ஆடை பாதியில் 

ஆள் பாதியாய் குறைந்த ஆயுளுடன். 

-- கருத்தரித்ததும், பிரசவித்ததும்,

   சயீத் இப்ராஹிம்.